Ahlen, 19.01.2010

Komşu Kızımız ……

 

Bilirim çocukluğunu

Bilmiyorum kaçındaydı

Elveda hayat dediğinde

Kalmadı kimse

Bitti aile

Yaşamamışken daha çocukluğunu

Sanki onun içindi

Bütün işler bu dünyada

Bütün gam ve tasalar

Komşuyduk

Sevinirdim çocukluğuma

Çocukluk işte

Duyardım günlük işittiği azarlanmalarına

Kız bir ayrı

Kardeşi erkek ona keza

Gittiler hepsi

Kalmadı kimseler kimsecikler

Ne o sesler ve inlemeler

Düşünürüm hep

Nerede o ağlamalar sesler

Nere kayboldu

Ne geçti kimin eline

Daha yaşamamışken

Baharının geçliğini

Bakardı açan güllere

Solarken günbegün baharında

Ah derim komşu kızı

Daha öğrenemeden gülmesini

Hep ağlamak, içten içe bir ağlamak.

 

Mustafa Dumlu